چون سلیمان کرد آغاز بنا

پاک چون کعبه همایون چون منی

در بنااش دیده می شد کر و فر

نی فسرده چون بناهای دگر

در بنا هر سنگ کز که می سکست

فاش سیروا بی همی گفت از نخست

هم چو از آب و گل آدم کده

نور ز آهک پاره ها تابان شده

سنگ بی حمال آینده شده

وان در و دیوارها زنده شده

حق همی گوید که دیوار بهشت

نیست چون دیوارها بی جان و زشت

چون در و دیوار تن با آگهیست

زنده باشد خانه چون شاهنشهیست

هم درخت و میوه هم آب زلال

با بهشتی در حدیث و در مقال

زانک جنت را نه ز آلت بسته اند

بلک از اعمال و نیت بسته اند

این بنا ز آب و گل مرده بدست

وان بنا از طاعت زنده شدست

این به اصل خویش ماند پرخلل

وان به اصل خود که علمست و عمل

هم سریر و قصر و هم تاج و ثیاب

با بهشتی در سوال و در جواب

فرش بی فراش پیچیده شود

خانه بی مکناس روبیده شود

خانهٔ دل بین ز غم ژولیده شد

بی کناس از توبه ای روبیده شد

تخت او سیار بی حمال شد

حلقه و در مطرب و قوال شد

هست در دل زندگی دارالخلود

در زبانم چون نمی آید چه سود

چون سلیمان در شدی هر بامداد

مسجد اندر بهر ارشاد عباد

پند دادی گه بگفت و لحن و ساز

گه به فعل اعنی رکوعی یا نماز

پند فعلی خلق را جذاب تر

که رسد در جان هر باگوش و کر

اندر آن وهم امیری کم بود

در حشم تاثیر آن محکم بود